Dit artikel is onderdeel van de Editor’s Pick van dr. Cor de Kroon, bestaande uit een selectie van klinisch relevante literatuur met een focus op het gebied van gynaecologische oncologie. In deze selectie komen onder andere artikelen over nieuwe behandelingen voor baarmoederkanker en ovariumkanker en een onderzoek naar kostenbesparing door heruitgifte van orale antikankermedicatie aan bod.
Bekijk hier de gehele selectie.
Al meer dan 20 jaar is chemoradiotherapie de standaardbehandeling voor vrouwen met een lokaal gevorderd cervixcarcinoom. Maar bij 30-40% van de patiënten die deze behandeling ondergaan, treedt binnen 5 jaar een recidief of ziekteprogressie op. Behandeling met checkpointremmers heeft geleid tot betere uitkomsten bij vrouwen met een gemetastaseerd of gerecidiveerd cervixcarcinoom en een positieve PD-L1-status. Het is echter onduidelijk of toevoeging van durvalumab aan chemoradiotherapie ook zinvol is bij vrouwen met lokaal gevorderde baarmoederhalskanker. Dit werd nader onderzocht in de CALLA-studie.
Durvalumab is een monoklonaal antilichaam gericht tegen PD-L1 dat de binding van PD-L1 aan zowel PD-1 als CD80 blokkeert. Door deze blokkade wordt de PD-L1/PD-1-gemedieerde remming van de immuunrespons opgeheven, met als gevolg dat een immuunreactie tegen de tumor wordt uitgelokt.
CALLA is een gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde fase III-studie die is uitgevoerd in 105 ziekenhuizen in 15 landen. Volwassen vrouwen met een lokaal gevorderd cervixcarcinoom (stadium IB2-IVA) die hiervoor niet eerder waren behandeld, werden 1:1 gerandomiseerd tussen behandeling met durvalumab (1.500 mg i.v. elke 4 weken in 24 cycli) of placebo. Alle deelnemers kregen wekelijks uitwendige radiotherapie (45 Gy in 5 fracties per week) en chemotherapie met cisplatine (40 mg/m2 i.v.) of carboplatine (AUC 2 i.v.) gedurende 5 weken, gevolgd door brachytherapie (hoog dosistempo: 27,5-30 Gy; laag dosistempo of ‘pulsed dose rate’: 35-40 Gy). De primaire uitkomstmaat was progressievrije overleving (‘progression-free survival’, PFS), beoordeeld door de onderzoekers op basis van de RECIST-criteria (versie 1.1) in de ‘intention-to-treat’-populatie. De belangrijkste secundaire uitkomstmaat was algehele overleving (‘overall survival’, OS). De veiligheid werd onderzocht in de populatie van patiënten die ten minste één dosis hadden ontvangen.
In totaal werden 770 vrouwen gerandomiseerd (mediale leeftijd: 49 jaar), van wie er 385 toegewezen werden aan de durvalumabgroep en evenzoveel aan de placebogroep. De mediane follow-upduur bedroeg 18,5 maanden in de durvalumabgroep en 18,4 maanden in de placebogroep. Op het moment van de analyse was de PFS in geen van beide behandelgroepen bereikt (HR [95%-BI]: 0,84 [0,65-1,08]); de PFS na 1 jaar was 76,0% in de durvalumabgroep en 73,3% in de placebogroep. Ook de mediane OS was in beide groepen niet bereikt (HR [95%-BI]: 0,78 [0,55-1,10]). De meest voorkomende ongewenste voorvallen (‘adverse events’, AE’s) van graad 3 of 4 waren: anemie (20 vs. 15%) en leukopenie (10 vs. 13%). Ernstige AE’s traden op bij 106 patiënten (28%) die behandeld waren met durvalumab en bij 89 patiënten (23%) die placebo kregen. Er waren 5 therapie-gerelateerde sterfgevallen in de durvalumabgroep (urineweginfectie [n=1], anemie door bloedverlies [n=1] en longembolie [n=1] gerelateerd aan alleen chemoradiotherapie; endocriene ziekte [n=1] gerelateerd aan alleen durvalumab; en sepsis [n=1] gerelateerd aan zowel durvalumab als chemoradiotherapie) tegenover 1 in de placebogroep (pneumonie gerelateerd aan chemoradiotherapie).
Uit deze gerandomiseerde fase III-studie (CALLA) blijkt dat de toevoeging van durvalumab aan chemoradiotherapie niet leidt tot een overlevingsvoordeel bij een ongeselecteerde groep onbehandelde vrouwen met een lokaal gevorderd cervixcarcinoom.
Referentie
Naar boven
