Samenvatting
Cachexie, een syndroom gekenmerkt door ongewenst gewichts- en spierverlies, heeft een sterk negatief effect op het fysieke functioneren en de overleving van patiënten met kanker. De diagnose van cachexie is niet eenvoudig, omdat door patiënten gerapporteerde gewichtsafname vaak onbetrouwbaar is en het optreden van cachexie kan worden gemaskeerd door obesitas of ascites. Bovendien is cachexie een dynamisch proces, waarbij interindividuele verschillen een belangrijke rol spelen. In dit artikel wordt een overzicht gegeven van de invloed van cachexie op de behandeling en prognose van kanker, en worden technieken besproken waarmee de mate en progressie van cachexie objectief kan worden vastgesteld.
Cachexie heeft een negatief effect in alle fases van de behandeling. Het is geassocieerd met een verhoogde kans op complicaties na operatie, een verhoogde kans op chemotoxiciteit, een verlaging van de progressievrije overleving zowel na operatie als na chemotherapie, en een verlaging van de algehele overleving zowel in het curatieve als het palliatieve traject. Technologische ontwikkelingen en digitalisering maken het mogelijk om gewicht en lichamelijke activiteit accuraat in de thuissituatie te meten en op te volgen. Door middel van deze ‘patient-recorded integrated measures’ (PRIM’s) en door het bepalen van de lumbale skeletspiermassa via analyse van conventionele CT-scans kan een adequatere prognose worden gesteld en het behandelplan verder worden gepersonaliseerd.
(NED TIJDSCHR ONCOL 2018;15:180–8)
