Uit een tussentijdse analyse van een studie naar enfortumab vedotin van Powles et al. blijkt dat dit antilichaam effectief is in het behandelen van gevorderd urotheelcarcinoom bij patiënten die eerder platina-bevattende chemotherapie en een PD-1 of PD-L1-remmer hebben ontvangen. Patiënten hebben door behandeling met enfortumab vedotin een hogere algehele en progressievrije overleving in vergelijking met een standaard chemotherapiebehandeling.
Bij gevorderd urotheelcarcinoom zijn op platina gebaseerde chemotherapie en immunotherapie de eerste- en tweedelijnstherapieën. Het optimale schema na progressie is echter onduidelijk. Deze patiënten hebben een slechte algehele overleving na een behandeling met platina-bevattende chemotherapie of met geprogrammeerde celdood proteïne 1 (‘programmed cell death protein 1’, PD-1) of geprogrammeerde dood ligand 1 (‘programmed death-ligand 1’, PD-L1) remmer.
Enfortumab vedotin is een antilichaam gericht tegen nectin-4, dat een hoge expressie heeft in urotheelcarcinoom en waarvan gedacht wordt dat het bijdraagt aan de groei van de kanker. Een behandeling met enfortumab vedotin kan bijdragen aan een hogere overleving voor deze patiënten.
Professor Powles en collega’s voerden een wereldwijde, open-label, fase 3-studie uit naar enfortumab vedotin voor de behandeling van patiënten met lokaal gevorderd of metastatisch urotheelcarcinoom die eerder platina-bevattende chemotherapie hadden gekregen en ziekteprogressie hadden gehad tijdens of na behandeling met een PD-1- of PD-L1-remmer.
In dit onderzoek werden patiënten willekeurig verdeeld (1:1) tussen enfortumab vedotin (in een dosis van 1,25 mg per kilogram lichaamsgewicht op dag 1, 8 en 15 van een 28-daagse cyclus) of een door de onderzoeker gekozen chemotherapiebehandeling (standaard docetaxel 75 mg/kg (n=117), paclitaxel 175 mg/kg (n=112), of vinflunine 320 mg/m2 (n=78)), toegediend op dag 1 van een 21-daagse cyclus. Het primaire eindpunt was algehele overleving in de ‘intention-to-treat’ populatie.
In totaal werden 608 patiënten gerandomiseerd; 301 kregen enfortumab vedotin en 307 kregen chemotherapie. Bij een vooraf gespecificeerde tussentijdse analyse in juli 2020 was de mediane follow-up 11,1 maanden. Toen waren er in totaal 301 sterfgevallen (134 in de enfortumab vedotinegroep en 167 in de chemotherapiegroep). De mediane algehele overleving was langer in de enfortumab vedotin-groep dan in de chemotherapiegroep (12,88 maanden [95%-BI: 10,58-15,21] versus 8,97 maanden [95%-BI: 8,05-10,74]; p=0,001). Ook de mediane progressievrije overleving was langer in de enfortumab vedotin-groep dan in de chemotherapiegroep (5,55 maanden [95%-BI: 5,32-5,82] versus 3,71 [95%-BI: 3,52-3,94] maanden; p<0,001).
De incidentie van behandelingsgerelateerde bijwerkingen was vergelijkbaar in de twee groepen (93,9% in de enfortumab vedotin-groep en 91,8% in de chemotherapiegroep), evenals de incidentie van bijwerkingen van graad 3 of hoger (51,4% en 49,8%, respectievelijk). De meest voorkomende behandelingsgerelateerde bijwerkingen waren huiduitslag en perifere neuropathie.
In deze studie is aangetoond dat enfortumab vedotin de algehele en progressievrije overleving aanzienlijk verlengde in vergelijking met standaard chemotherapie bij patiënten met lokaal gevorderd of metastatisch urotheelcarcinoom die eerder een behandeling op basis van platina en een PD-1- of PD-L1-remmer hadden gekregen.
Referentie
Naar boven
