Vijfjaarsdata van de fase Ib KEYNOTE-001-studie laten zien dat behandeling met pembrolizumab effectief en verdraagbaar is bij patiënten met gevorderde niet-kleincellige longkanker. Behandeling met pembrolizumab verlengde de overleving van deze patiëntengroep significant; 23,25% van de niet eerder behandelde patiënten en 15,5% van de voorbehandelde patiënten was nog in leven na 5 jaar. Het grootste voordeel werd gezien bij patiënten met een hoge PD-L1-expressie.
Anno 2011, toen de KEYNOTE-001-studie begon te lopen, was immuuntherapie nog niet wijdverspreid beschikbaar. De meeste geïncludeerde patiënten in KEYNOTE-001 waren daarom reeds behandeld met systemische of doelgerichte therapieën. De 5-jaars totale overleving in de Verenigde Staten tussen 2008 en 2014 bedroeg 5,5% voor patiënten met gemetastaseerd niet-kleincellig longcarcinoom (‘non-small cell lung cancer’, NSCLC) met de standaard cytotoxische chemotherapie. De fase Ib KEYNOTE-001-studie was de eerste studie die antitumoractiviteit en verdraagzaamheid aantoonde van het anti-PD-1-antilichaam pembrolizumab bij patiënten met behandelingsnaïeve of eerder behandelde gevorderde NSCLC. Met een hogere PD-L1 ‘tumor proportion score’ (TPS) nam de activiteit toe. Tijdens ASCO 2019 werden de 5-jaarsdata van de KEYNOTE-001-studie gepresenteerd door Edward Garon, welke de langste follow-up tot nu toe is voor pembrolizumab-monotherapie bij patiënten met gevorderde NSCLC.
De KEYNOTE-001-studie is een multicohort, fase Ib-studie met pembrolizumab-monotherapie. Er werden 550 patiënten met gevorderde NSCLC geïncludeerd, waaronder 101 niet eerder behandelde patiënten en 449 patiënten die wel al eerdere behandeling hadden gekregen voor hun NSCLC. Alle patiënten kregen elke 3 weken 2 mg/kg pembrolizumab of elke 2-3 weken 10 mg/kg pembrolizumab. In de afgelopen jaren is het protocol echter veranderd naar het standaardregime, namelijk elke 3 weken een enkele dosis van 200 mg onafhankelijk van het lichaamsgewicht. De behandeling werd voortgezet tot er sprake was van ziekteprogressie of onacceptabele toxiciteit.
Na een mediane follow-up van 60,6 maanden was 18% van de patiënten (n=100) nog in leven. Van de subgroep patiënten die nog niet eerder waren behandeld, was 23% nog in leven na 5 jaar vergeleken met 15,5% in de subgroep van eerder behandelde patiënten.
De onderzoekers zagen dat een hoger expressieniveau van PD-L1 voorspellend is voor een langere overleving. In de onbehandelde patiëntensubgroep was 29,6% van de patiënten met een PD-L1-expressie van 50% of hoger na 5 jaar nog in leven in vergelijking met 15,7% van de patiënten met expressieniveaus onder de 50%. In de voorbehandelde subgroep was dit respectievelijk 25% (met PD-L1-expressie ≥50%) en 12,6% (<50%). Slechts 3,5% van de patiënten met een PD-L1-expressie <1% was na 5 jaar nog in leven.
Van de reeds voorbehandelde patiënten had 42% een respons die mediaan 16,8 maanden aanhield ten opzichte van 23% van de behandelingsnaïeve patiënten. De respons bij deze laatste groep duurde mediaan 38,9 maanden.
Immuun-gerelateerde toxiciteit kwam voor bij 17% van de patiënten. De meest voorkomende bijwerking was hypothyreoïdie en de ernstigste bijwerking was pneumonitis, welke niet vaak voorkwam. Cumulatieve immuun-gemedieerde toxiciteit of ‘late-onset’ graad 3-5-toxiciteit werd niet gerapporteerd.
De resultaten van de KEYNOTE-001-studie tonen aan dat behandeling met pembrolizumab de langetermijnuitkomsten van patiënten met gevorderde NSCLC verbeteren. De geüpdatete toxiciteitsdata zijn consistent met het reeds bekende bijwerkingenprofiel van pembrolizumab.
Bron
1. Garon EB, Hellman MD, Carcereny E, et al. Five-year long-term overall survival for patients with advanced NSCLC treated with pembrolizumab: results from KEYNOTE-001. Gepresenteerd tijdens ASCO 2019; LBA-9015.
Naar boven
